سلین: بدم می آد مردای غریب بهم بگن لبخند بزنم تا اینکه زندگی احمقانشون رو براشون یکم دلپذیرتر کنم.
از اینکه سیصد کیلومتر اون ور تر جنگ به راه افتاده متنفرم. مردم دارن می میرن. هیچ کسی هم نمی دونه چی
کار کنه. از اینکه رسانه ها سعی می کنن ذهن ما رو کنترل کنن متنفرم. این یه جور فاشیزم جدیده. و از اینکه
تو یه کشور خارجی هر دفعه که لباس سیاه می پوشم یا عصبانی می شم یا نظرمو دربارة هر چیزی که می دم،
همه می گن "اوه، این خیلی فرانسویه"  از این یکی خیلی متنفرم.
هر دو به این گفته که سلین زود عصبانی می شود می خندد. سلین آرام می شود و از جسی سئوالی می پرسد.
سلین: حالا نوبت منه. خُب، تو به چی می گی مشکل؟
جسی: به تو.
سلین: هان؟
جسی: هیچی، شوخی کردم، هفتة پیش داشتم به یه مشکلی فکر می کردم.
سلین: چه مشکلی؟
جسی: تو به زندگی دوباره اعتقاد داری؟
سلین: گاهی برام جالبه.

هم نداشته باشی، خیلی از آدما تصوری از وجود یه روح تو خودشون دارن، درسته؟ حالا، من فکر می کردم اگه

همه جدا افتاده ایم؟
سلین: پس مشکل اینه؟
جسی: می دونم فکرم یکم از هم پاشیده ست، خود همین دلیل درستی حرفامه.